7/6/11

Η μπλούζα, ο Κοέλο και η εργολαβία του σύμπαντος


Τρίτη, 23 Μαρτίου 2010
Αποφασίζω να ξυπνήσω νωρίς σήμερα. Θα πάω στο κέντρο.
Μέσα σε δύο ώρες βρίσκομαι σε βιβλιοπωλείο της οδού Πανεπιστημίου. Όταν δεν είμαι πολύ καλά, πηγαίνω πάντα στα βιβλιοπωλεία. Ο χρόνος εκεί σταματάει. Χαζεύω με τις ώρες τα εξώφυλλα, τις περιλήψεις των βιβλίων, χάνομαι σε υπέροχες φωτογραφίες λευκωμάτων από τόπους μακρινούς, ανακαλύπτω νέες συνταγές σε πολύχρωμα βιβλία μαγειρικής.
Ξαφνικά το μάτι μου πέφτει στο βιβλίο με τον τίτλο αίνιγμα –για μένα- εδώ και χρόνια: “Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα” Πάολο Κοέλο.
Πάντα αναρωτιόμουν τι θέλει να πει ο συγγραφέας. Γιατί έκατσε στις όχθες του συγκεκριμένου ποταμού; Γιατί έκλαψε; Τι τον έφερε σε τόσο απελπιστική κατάσταση που το έκανε και τίτλο ολόκληρου βιβλίου; Αφού ολόκληρο σύμπαν συνομώτησε για πάρτη του. Έτσι δεν λέει;
Σκέφτομαι ότι μπορεί το σύμπαν, πρώτα να τον είδε εκεί στις όχθες του ποταμού και μετά να τον λυπήθηκε και να συνομώτησε.
Προβληματισμένη για το σύμπαν και τον Πάολο, φεύγω και κοντοστέκομαι μπροστά στην είσοδο του Attica.
Οι μυρωδιές από τα αρώματα με σέρνουν στην κυριολεξία από τη μύτη αλλά εγώ έχω συγκεκριμένο προορισμό.
Θα πάω στον 3ο όροφο, στα ρούχα, στο αγαπημένο μου. Εκεί που πήγαινα συχνά μετά τη δουλειά, χάζευα και κάποιες φορές, ψώνιζα ρούχα που μου έφτιαχναν τη διάθεση.
Βλέπω τις καινούριες παραλαβές, κοιτάζω τις κρεμάστρες με ευλάβεια και ξαφνικά… η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά: Βλέπω την Μπλούζα! Υπέροχη, αέρινη, υπόσχεται το καλοκαίρι που έρχεται, με στέλνει σε δευτερόλεπτα σε νησί του Αιγαίου, ακούω ήδη το “Summertime and the living is easy” δίπλα στη θάλασσα, χαλαρώνω  και... κάνω τη μοιραία κίνηση. Κοιτάζω το ταμπελάκι με την τιμή.
Νιώθω το χέρι μου να καίγεται σαν να πιάνω, χωρίς γάντια, τη φόρμα της τάρτας στο φούρνο, στους 180 βαθμούς.
Η τιμή μιας μπλούζας, το μηνιαίο επίδομα ανεργίας. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, γυρίζω κολυμπώντας από το νησί και το soundtrack γίνεται “Να σου θυμήσω, είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα…”.
Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, κάπου πρέπει να γίνεται ένα τρομερό λάθος.
Ή η μπλούζα είναι πανάκριβη ή το επίδομα είναι μηδαμινό. Ζω σε μια χώρα που μου δίνει να ζήσω το μήνα, όσο κάνει μια μπλούζα! Μια ακριβή μπλούζα…για την ακρίβεια!
Και τότε, εκεί… στις άκρες των ραφιών του Attica, κάθισα κι έκλαψα.
Ήθελα να ’ξερα, όλο το σύμπαν ο Κοέλο το πήρε εργολαβία;



Τάρτα με ντοματίνια και πέστο

ΥΛΙΚΑ

1 φύλλο ζύμης για τάρτες
4 κουταλιές γλ. σάλτσα pesto έτοιμη
20 περίπου ντοματίνια κομμένα στη μέση
120 γρ. παρμεζάνα τριμμένη
1 αυγό
100 ml κρέμα γάλακτος (light)
100 γρ. μοτσαρέλα τριμμένη
1 κουτ. γλ. Βιτάμ
πιπέρι φρεσκοτριμμένο


ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Αλείφουμε με το Βιτάμ μια ταρτιέρα και στρώνουμε το φύλλο ζύμης.
Αλείφουμε με τη σάλτσα pesto, τοποθετούμε τα ντοματίνια με την κομμένη πλευρά προς τα κάτω και ρίχνουμε την παρμεζάνα. Χτυπάμε το αυγό με την κρέμα γάλακτος. Περιχύνουμε την τάρτα, σκεπάζουμε με τη μοτσαρέλα, ρίχνουμε πιπέρι και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 25 λεπτά περίπου.

Τρώγεται καλύτερα χλιαρή, μετά από μια κουραστική μέρα, κάνει guest εμφανίσεις σε τραπέζια για πολλά άτομα με τεράστια επιτυχία και γίνεται αφορμή για κουβέντες του πόσο χαρισματικοί “σεφ” είστε.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καμια φορά..μπαίνεις στον πειρασμό και την αγοράζεις....σκεπτόμενη ότι σύντομα θα πάς στην επόμενη δουλειά και θα αναπληρώσεις τα χρήματα που έδωσες...έλα όμως που ο καιρός περνάει και περνάει...και τότε ξέρεις ότι αυτό που αγόρασες..μόνο μια στιγμιαία χαρά σου έδωσε...

Ανώνυμος είπε...

Κλειώ μου, αν και πολύ μ'αρέσουν οι συνταγές σου, είναι τελικά παρηγοριά για σένα; Σε διαβάζω με προσοχή και με στεναχωρεί που ταυτίζεσαι τόσο απόλυτα με την ανεργία...είσαι τόσα πολλά περισσότερα :)

kleo είπε...

Αν διαβάσεις προσεκτικά θα δεις ότι το ημερολόγιο ξεκινά ένα χρόνο πριν. Καταγράφει μια πορεία προς την ισορροπία, μέσα από καταστάσεις που συνέβησαν με αφορμή την ανεργία που είναι μια κατάσταση που επηρεάζει όλη σου τη ζωή. Αν δεν είχα ανακαλύψει και άλλα πολλά περισσότερα, δεν θα είχα ούτε το χιούμορ ούτε την όρεξη να γράψω για αυτό ένα χρόνο μετά και ούσα στην ίδια κατάσταση. Οι συνταγές ήταν και είναι παρηγοριά αλλά σίγουρα τη μεγαλύτερη μου την έδωσε ο ίδιος μου ο εαυτός και οι άνθρωποι γύρω μου. Θα διαβάσεις και τα επόμενα ελπίζω και θα δεις:)

danae είπε...

Τα περι συνομωσίας του σύμπαντος, καλής ή κακής είναι ίσως το μόνο χειρότερο ψέμα μετά το λεφτά υπάρχουν... το κακό είναι ότι όπως και το "Λεφτά υπάρχουν" έτσι και οι μαλακίες του Πάολο έχουν την τάση ενίοτε να επιβεβαιώνονται και μάλιστα ταυτόχρονα στο γεγονός ότι κάποιος θα αγοράσει τελικά την μπλούζα των 400 ευρώ...

amalo είπε...

γεια σου ρε Δανάη με τα ωραία σου!

Vellutina είπε...

Εγώ κλαίω πλέον και στα ράφια του super market...μήπως είμαι τελικά πολύ πτωχή...????:-)

Emy είπε...

Μου αρέσει πολύ αυτό το ισορροπημένα υποχθόνιο χιούμορ. Μου κάνει κάτι σε Μπάστερ Κίτον. Πάντως θεωρώ ότι όποιος έχει ζήσει την ανεργία, αν και μπορεί να είναι πολύ παραπάνω από αυτό, υπάρχει ένα διάστημα που δεν τη γλιτώνει την κατάθλιψη. Γιατί, όπως λέγαμε και μαζί, η ψυχολογία του ανθρώπου ορίζεται από δύο πράγματα: την εργασία και τη σεξουαλικότητά του. Όταν του τραβάς το ένα από τα δύο χαλάκια από τα πόδια, χρειάζεται χρόνο για να ισορροπήσει.

gina είπε...

Εγώ πάλι έχω να πω ότι μ' αρέσει το χέρι που πήγε να καεί στους 180 βαθμούς, μ' αρέσει ο αυτοσαρκασμός και λέω σήμερα, μετά το γυμναστήριο να φιάξω την τάρτα! Πως σας φαίνεται;; Αρκεί να προλάβω το σούπερ πριν κλείσει...! Για τις σκέψεις, το δέσιμό τους και το γράψιμό σου Κλειώ, δεν θα πω αυτή τη φορά γιατί γίνομαι κουραστική! Θα το αφήσω για την επόμενη.

Fts είπε...

"Λύκοι δεν θα υπάρχουν αν δεν υπάρχουν πρόβατα."

http://www.youtube.com/watch?v=b3jHR8kLhOI&feature=related

Πολύ χαίρομαι που θίγεις αυτό το θέμα...
η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλοί από εμάς που έχουμε εργασία "οι άλλοι" και δεν μας έχει αγγίξει το πρόβλημα
δεν μπορούμε εύκολα να βγούμε από τις νοοτροπίες τις Π.Κ (Προ Κρίσης).
Αναφέρομαι και στο αγοραστικό κοινό και στους εμπόρους.
Αφενός κάποιοι έχουν ή θα ήθελαν να έχουν την οικονομική ευχέρεια και στηρίζουν τις επιχειρήσεις με αυτές τις τιμές, αφετέρου είναι και αυτοί οι έρημοι οι επιχειρηματίες που προτιμούν να κάνουν σαρίκι την μπλούζα των 400 ευρώ, να πάνε στις όχθες του του ποταμού Πιέδρα και να κλάψουν δίπλα στον Πάολο Κοέλο, ενώ το σύμπαν θα γελάει μαζί τους, παρά να κατεβάσουν τις τιμές.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι μια μπλούζα κάνει limit up αξίας από το πρόσωπο που την φοράει, κατά τα άλλα και των 10 και των 40 αλλά και των 400 ευρώ στο ίδιο μέρος θα καταλήξουν.

gina είπε...

Το σύμπαν συνομώτησε υπέρ μου και η τάρτα βγήκε απ' τον φούρνο πεντανόστιμη! Ευχαριστώ Κλειώ και Πάολο με το σύμπαν σου.