31/5/11

Άνεργη 18 χρονών


Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2010
Μπήκε η άνοιξη και εγώ νιώθω και πάλι 18.
Είμαι 18 γιατί δεν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς το πρωί αφού δεν έχω πια δουλειά να πάω. Μπορώ να είμαι μέχρι το μεσημέρι στο κρεβάτι μιας και το προηγούμενο βράδυ ξενύχτησα.
Όχι σε κάποιο μπαρ, αλλά στο σπίτι μου.
Ξενυχτάω κάθε βράδυ σπίτι μου. Από τις 12 και μετά αρχίζω να ζω τη ζωή του 18χρονου. Όταν οι Άλλοι αποσύρονται για να ξεκουραστούν, -αφού αυτοί έχουν δουλειά την επόμενη μέρα-, εγώ ξεκινάω. Εκείνοι πρέπει να ξυπνήσουν, να είναι ξεκούραστοι.
Για μένα, το πάρτυ, τώρα αρχίζει. Το φάντασμα της Αλέξιας έρχεται και μου τραγουδάει “Τα κορίτσια ξενυχτάνε μ’ένα μυστικό, μόνα ή δυο δυο…ω ω ω πώς πληρώνουν το φως;”
Μα πού ξεφύτρωσε το τελευταίο; Τα 18χρονα δεν πληρώνουν το φως, ούτε το ενοίκιο. Απλά ξενυχτάνε. Η νύχτα προβλέπεται και σήμερα μεγάλη.
Οι απρόσκλητοι καλεσμένοι αρχίζουν να καταφτάνουν. Ερωτηματικά που είχαν να εμφανιστούν δεκαετίες.Βρε, πώς μεγάλωσαν!
Ειδικά το ερωτηματικό του τι θα γίνω όταν μεγαλώσω…κι άλλο, τι θα κάνω με το μέλλον μου.
Φυσικά, στην απόκτηση της νέας μου ηλικίας, βοήθησε σημαντικά αυτό που ζω τη μέρα, όταν έχει φως και βλέπω και συνδιαλέγομαι με τους Άλλους.
Οι  Άλλοι έχουν ακόμα τη δουλειά τους. Οι Άλλοι γνωρίζουν για την κρίση αλλά δεν τους έχει αγγίξει ακόμα. Οι Άλλοι προσλαμβάνουν, απολύουν, έχουν μισθό. Οι Άλλοι ζουν τη ζωή που ταιριάζει στην ηλικία τους. Οι Άλλοι σε ρωτάνε “με τι ασχολείσαι” και εσύ κοκκινίζεις γιατί δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Οι  Άλλοι σε αντιμετωπίζουν σαν Άλιεν.
Πηγαίνω για interview σε μια διαφημιστική. Ζητάνε κάποιον με εμπειρία.
“Πολύ καλές οι δουλειές σου, έχεις εμπειρία και αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε” μου λέει ο Άλλος, το στέλεχος- “δημιουργικός”, το αξύριστο 40 plus “αγόρι” με το δαχτυλίδι στο χέρι και το σκουλαρίκι στο αφτί (απαραίτητα παράσημα δημιουργικότητας στην ελληνική διαφήμιση και όχι μόνο) “…αλλά…ξέρεις το budget είναι μικρό…”
“Πόσο μικρό;” τον ρωτάω. Μου λέει το μισθό και γελάω αυθόρμητα. Είναι ακριβώς, όσο ο πρώτος μου μισθός στη διαφήμιση πριν 12 χρόνια. “Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ λίγα αλλά οι εποχές είναι δύσκολες. Χρειάζεται προσαρμογή και συμβιβασμοί” μου λέει και με κοιτάζει ανέκφραστα.
Μέσα σε λίγα λεπτά νιώθω το πρόσωπό μου να τσιτώνει. Ο Άλλος μου έχει κάνει ολικό lifting, έχει εκμηδενίσει τα χρόνια και με έχει μεταμορφώσει σε ένα κορίτσι 18 χρονών που δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.
Μέσα σε λίγα λεπτά, σε λίγους μήνες που είμαι άνεργη, μου δίνουν το μισθό-χαρτζιλίκι που θα έπαιρνε ένα 18χρονο, άντε το πολύ 24χρονο.
Τον κοιτάζω, μία εκείνον, μία το σκουλαρίκι του. Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αναρωτιέμαι αν το σκουλαρίκι τον βοηθάει να νιώθει και εκείνος 18χρονος γιατί, σίγουρα, o μισθός του δεν το κάνει.
Τύφλα να έχει ο Φουστάνος, σκέφτομαι.
Ο Φουστάνος-στέλεχος μου έχει κάνει τα μούτρα κρέας και την αυτοπεποίθηση κιμά.
Φεύγω από το γυάλινο κτίριο με το κεφάλι κάτω. Άραγε θα με πάρει τηλέφωνο;
Εκείνη τη στιγμή ένα αεράκι μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Για λίγο σταματάω και κοιτάζω τον ήλιο. Ορκίζομαι ότι βλέπω τη θάλασσα από την Κηφισίας. Και αποφασίζω να συμπεριφερθώ όπως ταιριάζει στη ηλικία μου. Θα πάω στην παραλία και θα κάνω κοπάνα από όλους και όλα. Κυρίως από τους Άλλους.
Σκέφτομαι ότι πεινάω. Θα πάρω την αγαπημένη τροφή κάθε 18χρονου που σέβεται τον εαυτό του: Burger. Με το χαρτζιλίκι μου!




Burger

ΥΛΙΚΑ
Για τα μπιφτέκια:
750 γρ. μοσχαρίσιος κιμάς
Μουλιασμένο σε γάλα μπαγιάτικο ψωμί: 4 φέτες
Αλάτι, πιπέρι: όσο σας αρέσει
Αυγό: 1 μέτριο
1/2 κουταλάκι γλυκιά πάπρικα
1 κρεμμύδι: 1 μέτριο προς μεγάλο τριμμένο στον τρίφτη
1 ντομάτα τριμμένη ξεφλουδισμένη  (κάνει τον κιμά πιο αφράτο)
1/3 ματσάκι ψιλοκομμένος μαϊντανός
1 κουταλιά μίγμα μπαχαρικών για barbecue
2 κουταλιές γλ. ελαιόλαδο

Burger
8 ψωμάκια για burger
8  φύλλα μαρουλιού
1 ντομάτα κομμένη σε λεπτές στρογγυλές φέτες
1 κρεμμύδι κομμένο σε ροδέλες

Επίσης:
πίκλες
κέτσαπ
μουστάρδα
μαγιονέζα
σάλτσα barbecue

Οδηγίες:
1. Μουλιάζετε σε γάλα το ψωμί και το στύβετε ελαφρά. Το βάζετε σε μπολ μαζί με όλα τα υπόλοιπα υλικά και ζυμώνετε .
Όσο περισσότερο ζυμώνετε τον κιμά τόσο πιο αφράτος γίνεται. Αν αντέχετε, μετρήστε μισή ώρα. Επίσης, βρέχετε τα χέρια σας, συχνά, όση ώρα ζυμώνετε τον κιμά.
2. Σκεπάζετε με μεμβράνη το μπολ και το βάζετε στο ψυγείο για 30 λεπτά ή μέχρι να το χρησιμοποιήσετε.
3. Προθερμαίνετε το γκριλ στην υψηλή θερμοκρασία (με τη σχάρα μέσα στο φούρνο για να κάψει) ή το φούρνο στους 220 βαθμούς. Πλάθετε 8 μεγάλα μπιφτέκια (τα μπιφτέκια με το ψήσιμο μαζεύουν).
4. Ψήνετε τα μπιφτέκια στο γκριλ και όταν ροδίσουν από τη μία πλευρά τα γυρίζετε από την άλλη.

Κόβετε τα ψωμάκια στη μέση και προσθέτετε τα υλικά της αρεσκείας σας. Το burger σας είναι έτοιμο.

Τέλειο για βραδιές με φίλους, για να δείτε DVD ή να παίξετε επιτραπέζια, όταν θέλετε να πιάσετε την τροφή σας, να την φάτε με μεγάλες μπουκιές, να λερωθείτε παντού με κέτσαπ και να μην σας νοιάζει, να γελάτε και να διασκεδάσετε “συναρμολογώντας” το burger σήμα κατατεθέν σας.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν και σου ευχομαι να βρεις πολύ σύντομα εργασία (κανονικη και οχι 18χρονου), ελπιζω ταυτόχρονα να μην σταματησεις να γραφεις με τον ιδιο τροπο στο Blog σου, μόλις προσληφθείς ;)

danae είπε...

Κλειώ περίμενε κάποιοι Άλλοι ερχόμαστε στην όχθη σου ένας ένας και θα κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι σαν καλά 18χρονα...
http://www.youtube.com/watch?v=whBI5p69JDc

sh0e_gal είπε...

Μη μασάς μία... έτσι δεν κάνουν τα 18χρονα; παίρνουν φόρα και ορμάνε!!!! :D

nakou είπε...

Ξέρεις μικρή υπολοχαγέ, αναρωτιέμαι τόσες μέρες που έχω ασχοληθεί λίγο με το ημερολόγιο σου αν εγώ σε σχέση με σένα είμαι σε πλεονεκτική θέση. Και ενώ κάποιος θα έλεγε ότι σαφώς και είμαι, αφού τουλάχιστον στα τεφτέρια του ΙΚΑ εγώ έχω δουλειά, γιατί δεν νιώθω καθόλου τυχερή?
Ξυπνάω το πρωί, αφήνω τον μικρό θησαυρό μου και φεύγω για το γραφείο, την καθημερινή οκτάωρη φυλακή μου, όπου βλέπω γνώριμες φάτσες χωρίς τσουρεκάκι, χωρίς να μου λέει κανείς με γεια το μαλί, γιατί πλέον στην δουλειά τα μαλιά μου είναι πάντα ατημέλητα, μία αλογοουρά για να μη καθρεπτίζουν πόσο ανάκατα είναι και την διαφορά της ρίζας με το υπόλοιπο μαλί να κάνει μπαμ, αφού έχουν να βαφτούν μήνες. Που διάθεση???
Ξεκινάω να δουλέψω ξέροντας ότι οι απολαβές μου θα είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες «λόγω κρίσης λέει ο προϊστάμενος, λόγω κακοδιαχείρισης θα έλεγα εγώ», και παρόλα αυτά οι απαιτήσεις της δουλειά αυξημένες, λόγω του αντικειμένου της και εσύ με ένα στομάχι πάντα έτοιμο να σπάσει, έτοιμο να εκραγεί και ένα στόμα ερμητικά κλειστό για να μη βγάλει την βόμβα που καραδοκεί εκ των έσω. Ρε καθίκια δουλεύωωωωωωωω, δώστε μου τα λεφτά μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Κι αυτό το πικρό, τυπικό χαμόγελο στο πρόσωπο γιατί ο πελάτης ακόμα και αυτός που δεν πληρώνει έχει πάντα δίκιο, γιατί που ξέρεις μπορεί μία μέρα να πληρώσει. Η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία, η αντοχή όμως χάνεται μέρα με τη μέρα…. Που να περιμένεις την Ελπίδα και πότε θα φανεί και από ποια γωνία…. Ελπίδαααααααααα? Μ ακούς???
Γιατί λοιπόν δεν παίρνω και εγώ τον δρόμο προς την παραλιακή? Γιατί δεν αφήνω πίσω μου οτιδήποτε τρώει τα σωθικά μου και να πάω και εγώ στην παραλία να νιώσω ελεύθερη έστω και μία μέρα, παρά μένω σε μία δουλειά που δεν λαμβάνεις αυτά που σου υποσχέθηκαν , τρώγοντας στη μάπα κάθε μέρα ανθυγιεινές φάτσες?
Φοβάμαι… αλήθεια… φοβάμαι.
Φοβάμαι να μην έχω δουλειά, ακόμα και αν σε αυτή δεν πληρώνομαι όπως μου υποσχέθηκαν, φοβάμαι να πω στους άλλους ότι έμεινα χωρίς δουλειά, φοβάμαι να ζητήσω δουλειά, φοβάμαι να ξεκινήσω από την αρχή γιατί τελικά δεν είμαι 18 και το νιώθω...
Το βουλώνω λοιπόν και κάνω υπομονή ελπίζοντας σε κάτι να αλλάξει, αλλά ταυτόχρονα κάθε μέρα καίγομαι από το θυμό, την αγωνία και την προσμονή …για το καλύτερο.
Τελικά λοιπόν αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο? Να παίρνεις απόφαση, ακόμα και στις δύσκολες αυτές εποχές που ζούμε ότι έχεις δικαίωμα να σπάσεις τα δεσμά και να πληρώσεις το τίμημα όποιο κι αν είναι αυτό, αλλά να είσαι έτοιμος να το πληρώσεις, ή να κάτσεις να ελπίζεις σε μία καλύτερη μέρα που εδώ και πολύ καιρό δεν έρχεται γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και οι άνθρωποι κάνουν τις συνθήκες και έτσι χάνω την βόλτα στην θάλασσα και τον χρόνο να σκεφτώ?
Δεν ξέρω… ξέρω όμως ότι τελικά είμαι δέσμια των ανασφαλειών μου και ότι χρειάζομαι προκάλυμμα για να πορευτώ... Δουλεύεις???? Ναι βέβαια….
Τελικά για να μπω και στο πνεύμα του blog νιώθω σαν κοτόπουλο που ξέρει ότι κάποια στιγμή θα φτάσει στο πιάτο του καταναλωτή απλά ελπίζει ότι στην επιλογή ίσως το αφήσουν τελευταίο. Ο θάνατος όμως είναι γεγονός.
Αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω ελεύθερη. (Ζήτω τα κοτόπουλα) και για να μπω στο πνεύμα πάρε και μία συνταγή κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Είναι μία συνταγή που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ απλά εμπιστεύομαι το κοιμισμένο μάτι μου που όταν την διάβασε άνοιξε διάπλατα. Είμαι και ταυρίνα κάτι ξέρω...

http://www.sintagespareas.gr/sintages/mpirato-kotopoulo.html

amalo είπε...

Ειμαι σιγουρη οτι το burger θα ειναι το ιδιο απολαυστικο με το κειμενο σου!!!

Vellutina είπε...

Κανείς δεν ξέρει το burger καλύτερα από ένα 18χρονο!

gina είπε...

Λοιπόν, κάθε φορά που διαβάζω κείμενό σου είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα με εκπλήξει. Και πάλι το ίδιο έγινε με την συνταγή του burger!!! ...θα περιμένω με αγωνία το μυθιστόρημά σου στα βιβλιοπωλεία...! (μη γελάς, για σοβαρά το λέω).

Emy είπε...

Πέρα από το χαρτζιλίκι του 18χρονου, είχα τον τελευταίο καιρό πάνω από 3 προτάσεις για να δίνω τα κείμενά μου δωρεάν σε διάφορα sites, με αντάλλαγμα να βλέπω την υπογραφή μου κάπου. Λες και έπειτα από 14 χρόνια εμπειρίας στα έντυπα, το πρόβλημά μου είναι να δείξω στους φίλους μου ότι έγινα διάσημη. Απορώ πώς κάποιοι άνθρωποι σου ζητάνε να κάνεις ραντεβού μαζί τους για να σου πουν το αδιανόητο. Πλέον δεν μπορώ ούτε να θυμώσω. Πώς να θυμώσεις με ένα μωρό που σου ζητάει (σχεδόν απαιτώντας το) να του δώσεις, χωρίς κανένα αντάλλαγμα; Σαράντα και σαρανταπέντε χρονών άνθρωποι, συμπεριφέρονται επαγγελματικά με τον τρόπο που θα ζητούσαν από τη μαμά τους να τους αγοράσει γλυφιτζούρι, μόνο και μόνο γιατί νομίζουν ότι όλος ο κόσμος υπάρχει για να τους περιβάλλει.