Η υπολοχαγός Νατάσα, ο Αρτέμης Μάτσας και η διαφήμιση μέσα μου

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Με δυσκολία έκατσα στον υπολογιστή για να γράψω…

Οι σκέψεις πολλές, το άγχος μεγαλώνει και εγώ δεν έχω ιδέα γιατί αυτή η απόλυση μου έχει στοιχίσει τόσο πολύ.

Είναι μεγάλο το κενό και δεν ξέρω πώς να το κλείσω.

Mήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω επάγγελμα; Να ξεχάσω τη διαφήμιση;

Μήπως να κάνω μαθήματα γερμανικών σε παιδάκια; Neinnnn!!!!!! “Mα οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”, μου λέει ο Αρτέμης Μάτσας μέσα μου.

Όχι, Αρτέμη, δεν προδίδω! Ακόμα κι αν με βασανίσεις σαν τη Βουγιουκλάκη στην υπολοχαγό Νατάσα, που μπορεί να ήταν πενταβρώμικη, ταλαιπωρημένη και δεμένη στον τοίχο με χειροπέδες, αλλά δεν πρόδωσε ποτέ το αβυσσαλέο ντεκολτέ του μεταξωτού της νεγκλιζέ, ούτε το eyeliner στο μάτι. Τι κι αν ήταν κατοχή; Τι και αν υποτίθεται ότι την είχαν σπάσει στο ξύλο δέκα Ες-Ες; H υπολοχαγός δεν έκανε εκπτώσεις.  

Έτσι κι εγώ! Η διαφήμιση, διαφήμιση! Με το ντεκολτέ της και το eyeliner της! Εμένα έτσι μου αρέσει!

Ο Αρτέμης ακάθεκτος. “Δεν θεωρείσαι επιτυχημένη, κοπελιά! Πρέπει να το δεχτείς.” Μετά τα 30, χωρίς δουλειά, χωρίς σκυλιά, χωρίς γατιά, χωρίς γκόμενο (α, όχι, αυτός είναι ακόμα εδώ ή τουλάχιστον, έτσι δείχνει).

Τα νεύρα μου, πλέον, χτυπάνε κόκκινο, ο Αρτέμης τρίβει τα χέρια του.

Δεν θα λυγίσω, σκέφτομαι! Άλλωστε είμαι το alter ego της υπολοχαγού. Θα το πολεμήσω. Βάζω το νεγκλιζέ, ε συγνώμη, την ποδιά μαγειρικής και μπαίνω στην κουζίνα. Θα κάνω αυτό που τώρα τελευταία κάνω όλο και πιο συχνά. Θα μαγειρέψω!

Συνταγές που μπερδεύονται μαζί με τις μέρες, το σκοτεινό ουρανό και τη διάθεσή μου. Είναι οι σύμμαχοί μου σε αυτή τη μάχη. Ένας τρόπος να δημιουργώ κάτι που υπάρχει, μυρίζει, τρώγεται και είναι νόστιμο.

Θεέ μου, είναι μια μικρή παρηγοριά όταν τα μάτια της κουζίνας γίνονται κόκκινα. Μια μικρή αίσθηση ζεστασιάς, μια αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται αλλά και ένας τρόπος να πείσω τον εαυτό μου ότι κάποια πράγματα τα ελέγχω ακόμα, ότι η ικανότητά μου να δημιουργώ παραμένει αλώβητη, έστω και για λίγο.

Έστω και αν πρόκειται για μια πετυχημένη μπεσαμέλ.

Τόσο βούτυρο, τόσο αλεύρι, ανακάτεμα και “χάσιμο” στο ρευστό υλικό που σιγά-σιγά παίρνει σχήμα και μορφή. Ρίχνεις το γάλα και καθώς πέφτει, ανακατεύεις τις έννοιες Ες-Ες, τον Αρτέμη, τα γιατί, τα μετά, τα πώς… και…έτοιμη η μπεσαμέλ!

Και όλα είναι λευκά, όμορφα και μοσχομυρίζουν, καθώς η μπεσαμέλ αγκαλιάζει τα λαζάνια και πέφτουν μαζί για ύπνο στο φούρνο.

Σςςςςς!! Ηρεμία και υπέροχες μυρωδιές… οι έννοιες μου κοιμούνται και αυτές, έστω μέχρι να ψηθούν τα λαζάνια.

Βλέπω λίγο φως στο τούνελ… είναι το φωτάκι από το φούρνο.

Ο Αρτέμης εξαφανίστηκε, η υπολοχαγός πήρε παράσημο, η μάχη για σήμερα τουλάχιστον, τελείωσε.

Κάτι καλό θα συμβεί. Ίσως αν στείλω εκείνο το βιογραφικό στην εταιρία με το ίντερνετ;

Λίγο βιογραφικό, συγκέντρωση των best of από τις δουλειές μου, λίγο να γράψω ένα cover letter, ανακατεύω και … έτοιμη η συνταγή επαναφοράς της τσουρουφλισμένης, από τον προδότη-μέσα μου, αυτοπεποίθησής μου.

Λαζάνια

ΥΛΙΚΑ

1 πακέτο λαζάνια (που δεν χρειάζονται βράσιμο)

1 κιλό μοτσαρέλα κομμένη σε λεπτές φέτες

3 κ.σ. ελαιόλαδο

2/3 φλιτζ. τριμμένη παρμεζάνα

2κ.σ. βούτυρο κομμένο σε μικρά κομματάκια

έτοιμη σάλτσα ντομάτας της αρεσκείας σας (βιολογική κατά προτίμηση)

μπεσαμέλ:

3 κ.σ. βούτυρο

3 φλιτζ. γάλα ζεστό

5 κ.σ. αλεύρι

αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο (προαιρετικά)

σάλτσα ντομάτας (αν επιμένετε να την φτιάξετε με τα χεράκια σας):

750 γρ. ντοματάκια κονσέρβας

4 κ.σ. ελαιόλαδο

1 σκελίδα σκόρδου ψιλοκομμένη

1 μικρό κρεμμύδι

1 κ.γ. ζάχαρη

2 κ.σ. μαϊντανό ή βασιλικό (διαλέγετε και παίρνετε)

λίγη γλυκιά πάπρικα

αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Μπεσαμέλ: Ζεσταίνουμε το βούτυρο σε χαμηλή φωτιά σε μια κατσαρόλα και μόλις λειώσει, ρίχνουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε με το σύρμα ώσπου το μίγμα ομογενοποιηθεί.

Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε λίγο λίγο το ζεστό γάλα, ανακατεύοντας συνέχεια.

Ξαναβάζουμε την κατσαρόλα στο μάτι, αλατοπιπερώνουμε, βάζουμε το μοσχοκάρυδο και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε την μπεσαμέλ σε χαμηλή φωτιά ώσπου να πήξει.

Για τη σάλτσα ντομάτας: Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι, προσθέτουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, το σκόρδο, τη ζάχαρη, την πάπρικα, το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 1 λεπτό. Ρίχνουμε τις ντομάτες και σιγοβράζουμε για 10 λεπτά. Μόλις εξατμιστούν τα υγρά και δέσει ελαφρώς, κατεβάζουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε τα μυρωδικά.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Βουτυρώνουμε ένα ταψί και απλώνουμε στον πάτο λίγη μπεσαμέλ. Κρατάμε στην άκρη ένα φλυτζάνι περίπου, που θα απλώσουμε από πάνω στο τέλος.

Ανακατεύουμε την υπόλοιπη μπεσαμέλ με τη σάλτσα ντομάτας.

Απλώνουμε τα λαζάνια έτσι ώστε να καλύπτουν το ένα το άλλο κατά 1 εκ. Ρίχνουμε από πάνω μια στρώση σάλτσα και μια στρώση μοτσαρέλα. Ξαναβάζουμε λαζάνια, σάλτσα, μοτσαρέλα και επαναλαμβάνουμε ώσπου να γεμίσει το ταψί, τελειώνοντας με λαζάνια. Ανακατεύουμε το φλυτζάνι μπεσαμέλ που έχουμε κρατήσει με την παρμεζάνα και απλώνουμε από πάνω.

Πασπαλίζουμε όλη την επιφάνεια με βούτυρο. Σκεπάζουμε το ταψί με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 15 λεπτά. Βγάζουμε το αλουμινόχαρτο και συνεχίζουμε το ψήσιμο ώσπου να ροδοκοκκινίσει, περίπου για 15 λεπτά.

Η συγκεκριμένη συνταγή προτείνεται ανεπιφύλακτα για οποιαδήποτε περίσταση. Έχει “μαγικές” ιδιότητες, ηρεμεί, ανεβάζει τη διάθεση, αρέσει σε όλους  και μία φορά έγινε η μικρή  “αφορμή” για τη δημιουργία ενός έρωτα σε κάποιο italian night.