Άνεργη 18 χρονών

Δευτέρα, 15 Μαρτίου 2010

Μπήκε η άνοιξη και εγώ νιώθω και πάλι 18.

Είμαι 18 γιατί δεν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς το πρωί αφού δεν έχω πια δουλειά να πάω. Μπορώ να είμαι μέχρι το μεσημέρι στο κρεβάτι μιας και το προηγούμενο βράδυ ξενύχτησα.

Όχι σε κάποιο μπαρ, αλλά στο σπίτι μου.

Ξενυχτάω κάθε βράδυ σπίτι μου. Από τις 12 και μετά αρχίζω να ζω τη ζωή του 18χρονου. Όταν οι Άλλοι αποσύρονται για να ξεκουραστούν, -αφού αυτοί έχουν δουλειά την επόμενη μέρα-, εγώ ξεκινάω. Εκείνοι πρέπει να ξυπνήσουν, να είναι ξεκούραστοι.

Για μένα, το πάρτυ, τώρα αρχίζει. Το φάντασμα της Αλέξιας έρχεται και μου τραγουδάει “Τα κορίτσια ξενυχτάνε μ’ένα μυστικό, μόνα ή δυο δυο…ω ω ω πώς πληρώνουν το φως;”

Μα πού ξεφύτρωσε το τελευταίο; Τα 18χρονα δεν πληρώνουν το φως, ούτε το ενοίκιο. Απλά ξενυχτάνε. Η νύχτα προβλέπεται και σήμερα μεγάλη.

Οι απρόσκλητοι καλεσμένοι αρχίζουν να καταφτάνουν. Ερωτηματικά που είχαν να εμφανιστούν δεκαετίες.Βρε, πώς μεγάλωσαν!

Ειδικά το ερωτηματικό του τι θα γίνω όταν μεγαλώσω…κι άλλο, τι θα κάνω με το μέλλον μου.

Φυσικά, στην απόκτηση της νέας μου ηλικίας, βοήθησε σημαντικά αυτό που ζω τη μέρα, όταν έχει φως και βλέπω και συνδιαλέγομαι με τους Άλλους.

Οι  Άλλοι έχουν ακόμα τη δουλειά τους. Οι Άλλοι γνωρίζουν για την κρίση αλλά δεν τους έχει αγγίξει ακόμα. Οι Άλλοι προσλαμβάνουν, απολύουν, έχουν μισθό. Οι Άλλοι ζουν τη ζωή που ταιριάζει στην ηλικία τους. Οι Άλλοι σε ρωτάνε “με τι ασχολείσαι” και εσύ κοκκινίζεις γιατί δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Οι  Άλλοι σε αντιμετωπίζουν σαν Άλιεν.

Πηγαίνω για interview σε μια διαφημιστική. Ζητάνε κάποιον με εμπειρία.

“Πολύ καλές οι δουλειές σου, έχεις εμπειρία και αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε” μου λέει ο Άλλος, το στέλεχος- “δημιουργικός”, το αξύριστο 40 plus “αγόρι” με το δαχτυλίδι στο χέρι και το σκουλαρίκι στο αφτί (απαραίτητα παράσημα δημιουργικότητας στην ελληνική διαφήμιση και όχι μόνο) “…αλλά…ξέρεις το budget είναι μικρό…”

“Πόσο μικρό;” τον ρωτάω. Μου λέει το μισθό και γελάω αυθόρμητα. Είναι ακριβώς, όσο ο πρώτος μου μισθός στη διαφήμιση πριν 12 χρόνια. “Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ λίγα αλλά οι εποχές είναι δύσκολες. Χρειάζεται προσαρμογή και συμβιβασμοί” μου λέει και με κοιτάζει ανέκφραστα.

Μέσα σε λίγα λεπτά νιώθω το πρόσωπό μου να τσιτώνει. Ο Άλλος μου έχει κάνει ολικό lifting, έχει εκμηδενίσει τα χρόνια και με έχει μεταμορφώσει σε ένα κορίτσι 18 χρονών που δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.

Μέσα σε λίγα λεπτά, σε λίγους μήνες που είμαι άνεργη, μου δίνουν το μισθό-χαρτζιλίκι που θα έπαιρνε ένα 18χρονο, άντε το πολύ 24χρονο.

Τον κοιτάζω, μία εκείνον, μία το σκουλαρίκι του. Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αναρωτιέμαι αν το σκουλαρίκι τον βοηθάει να νιώθει και εκείνος 18χρονος γιατί, σίγουρα, o μισθός του δεν το κάνει.

Τύφλα να έχει ο Φουστάνος, σκέφτομαι.

Ο Φουστάνος-στέλεχος μου έχει κάνει τα μούτρα κρέας και την αυτοπεποίθηση κιμά.

Φεύγω από το γυάλινο κτίριο με το κεφάλι κάτω. Άραγε θα με πάρει τηλέφωνο;

Εκείνη τη στιγμή ένα αεράκι μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Για λίγο σταματάω και κοιτάζω τον ήλιο. Ορκίζομαι ότι βλέπω τη θάλασσα από την Κηφισίας. Και αποφασίζω να συμπεριφερθώ όπως ταιριάζει στη ηλικία μου. Θα πάω στην παραλία και θα κάνω κοπάνα από όλους και όλα. Κυρίως από τους Άλλους.

Σκέφτομαι ότι πεινάω. Θα πάρω την αγαπημένη τροφή κάθε 18χρονου που σέβεται τον εαυτό του: Burger. Με το χαρτζιλίκι μου!

Burger

ΥΛΙΚΑ

Για τα μπιφτέκια:

750 γρ. μοσχαρίσιος κιμάς
Μουλιασμένο σε γάλα μπαγιάτικο ψωμί: 4 φέτες
Αλάτι, πιπέρι: όσο σας αρέσει
Αυγό: 1 μέτριο
1/2 κουταλάκι γλυκιά πάπρικα
1 κρεμμύδι: 1 μέτριο προς μεγάλο τριμμένο στον τρίφτη

1 ντομάτα τριμμένη ξεφλουδισμένη  (κάνει τον κιμά πιο αφράτο)
1/3 ματσάκι ψιλοκομμένος μαϊντανός

1 κουταλιά μίγμα μπαχαρικών για barbecue
2 κουταλιές γλ. ελαιόλαδο

Burger

8 ψωμάκια για burger

8  φύλλα μαρουλιού

1 ντομάτα κομμένη σε λεπτές στρογγυλές φέτες

1 κρεμμύδι κομμένο σε ροδέλες

Επίσης:

πίκλες

κέτσαπ

μουστάρδα

μαγιονέζα

σάλτσα barbecue

Οδηγίες:
1. Μουλιάζετε σε γάλα το ψωμί και το στύβετε ελαφρά. Το βάζετε σε μπολ μαζί με όλα τα υπόλοιπα υλικά και ζυμώνετε .

Όσο περισσότερο ζυμώνετε τον κιμά τόσο πιο αφράτος γίνεται. Αν αντέχετε, μετρήστε μισή ώρα. Επίσης, βρέχετε τα χέρια σας, συχνά, όση ώρα ζυμώνετε τον κιμά.

2. Σκεπάζετε με μεμβράνη το μπολ και το βάζετε στο ψυγείο για 30 λεπτά ή μέχρι να το χρησιμοποιήσετε.
3. Προθερμαίνετε το γκριλ στην υψηλή θερμοκρασία (με τη σχάρα μέσα στο φούρνο για να κάψει) ή το φούρνο στους 220 βαθμούς. Πλάθετε 8 μεγάλα μπιφτέκια (τα μπιφτέκια με το ψήσιμο μαζεύουν).
4. Ψήνετε τα μπιφτέκια στο γκριλ και όταν ροδίσουν από τη μία πλευρά τα γυρίζετε από την άλλη.

Κόβετε τα ψωμάκια στη μέση και προσθέτετε τα υλικά της αρεσκείας σας. Το burger σας είναι έτοιμο.

Τέλειο για βραδιές με φίλους, για να δείτε DVD ή να παίξετε επιτραπέζια, όταν θέλετε να πιάσετε την τροφή σας, να την φάτε με μεγάλες μπουκιές, να λερωθείτε παντού με κέτσαπ και να μην σας νοιάζει, να γελάτε και να διασκεδάσετε “συναρμολογώντας” το burger σήμα κατατεθέν σας.

My sugar babes

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Δεν είμαι καλά. Τι έχω; Δεν ξέρω.

Μου φταίνε όλα και όλοι.

Για ποιο λόγο; Δεν ξέρω!

Κενό και το κεφάλι μου κάνει πάρτυ με μαύρες σκέψεις.

Ποια είμαι; Δεν ξέρω. Τι επαγγέλομαι; Δεν ξέρω. Τι θέλω να επαγγέλομαι; Δεν θέλω να ξέρω.

Τι είμαι; Δεν ξέρω;

Ή μάλλον ξέρω! Μια μπερδεμένη γκρινιάρα που φοράει φόρμες και καταναλώνει όλα τα γλυκά του κόσμου.

Σοκολάτες, προφιτερόλ, τιραμισού, σουφλέ σοκολάτας, όλα μαύρα και γλυκά, αλλά γλύκα δεν βρίσκω πουθενά.

Γιατί τέτοια πίκρα; Δεν ξέρω. Τι είναι αυτό το πικρό ποτάμι με τις σκέψεις που με πνίγει μέρα- νύχτα; Δεν ξέρω.

Τι μου συμβαίνει; Η πανσέληνος πέρασε, κι όμως εγώ είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Δεν βρίσκω τις λέξεις, η έμπνευση στέρεψε. Εικόνες, σκέψεις όλα μπερδεύονται πικρά.

Το βρήκα! Η λέξη κλειδί για σήμερα είναι το “πικρό” και τα παράγωγά του.

“Πικρές αλχημείες” παραφράζοντας τον τίτλο της εκπομπής. Πικρά γλυκά, πικρός καφές, πικρό και το τσάι.

Και η κανέλα είναι πικρή αν τη βάλεις σε μεγάλες ποσότητες στο φαγητό ή στα γλυκά. Γι’αυτό είναι οι καλύτερες φίλες με τη ζάχαρη. Χρόνια τώρα κολλητές.

Και εγώ έχω κολλητές. Οι φίλες μου, η δική μου ζάχαρη τον τελευταίο καιρό. Με τον τρόπο τους, η καθεμιά.

Η Μαίρη, ζάχαρη άχνη, απαλή και ραφιναρισμένη έρχεται να δώσει ήρεμες και καθησυχαστικές λύσεις, πασπαλίζοντας τις ανησυχίες μου με γλύκα και θετικότητα σαν όμορφο, λευκό κέικ πορτοκάλι.

Η Βίκυ, ζάχαρη ακατέργαστη, λιγότερο γλυκιά αλλά υγιεινή. Σε κοφτό κουταλάκι, ίσα να δώσει μια υποψία γλύκας στον πικρό, δυνατό καφέ. Δεν γλυκαίνει πολύ τα πράγματα, δεν τα κάνει ομορφότερα από αυτό που είναι. Ρεαλισμός και μια μικρή δόση ειρωνίας για τα δύσκολα, σου κάνει καλό χωρίς να σου γλυκαίνει το χάπι…ούτε καν την ασπιρίνη.

Το ίδιο και η Κατερίνα. Καστανή ζάχαρη, πιο υγιεινή με περισσότερα ιχνοστοιχεία από τη λευκή. Μπορεί να μπει σε όλα τα γλυκά και να γλυκάνει όλα τα πικρά. Είναι λίγο πιο ραφιναρισμένη από την ακατέργαστη αλλά αποτελεί φρουρό των υπέρβαρων με πίκρα σκέψεων, ώστε να ξαναβρίσκουν τη… γραμμή τους.

Η Αμαλία, σαν την κλασική, αγαπημένη λευκή ζάχαρη, σαν αυτή που βάζει η γιαγιά στο γλυκό του κουταλιού. Σταθερή αξία, απαραίτητη για να δέσει το γλυκό, να αποκτήσει υπόσταση και καραμελωμένη όψη, ακόμα και ένα άχαρο κυδώνι. Πάντα εκεί όταν την ψάξεις για να φτιάξεις αυτοσχέδιο κέικ. Πάντα εκεί για να σου θυμίσει την πραγματική ουσία των πραγμάτων. Απλά και ουσιαστικά. Η ζωή είναι απλή, όπως και οι λύσεις σε όλα τα προβλήματα.

Η Ελένη μοιάζει με την Αμαλία. Είναι και εκείνη λευκή, κλασική ζάχαρη, απλά σου υπενθυμίζει ότι η ζάχαρη είναι και ένα σκληρό υλικό που λιώνει, χωρίς όμως να αλλάζει ποτέ ουσία. Μόνο σχήμα. Γίνεται καραμέλα που όταν ξαναπαγώσει είναι ακόμα σκληρότερη. Γλυκιά και σκληρή, ευμετάβλητη και προσαρμοστική στον πάγο ή στη φωτιά, έχει πάντα μια λύση για κάθε πρόβλημα. Κάποιες φορές όμως, τόσο σκληρή που πρέπει να πονέσουν τα δόντια σου για να καταφέρεις να τη…μασήσεις.

Και τέλος, η Δανάη που είναι σαν τη φρουκτόζη. Νεαρότερη σε ανακάλυψη, εναλλακτική, το ίδιο γλυκιά με την κανονική ζάχαρη αλλά πιο υγιεινή και διαιτητική, σε εκπλήσσει ευχάριστα όταν τα πικρά κάνουν παρέλαση στο μυαλό σου.

Σου κάνει καλό και σου υπενθυμίζει αυτά που χρειάζεται να κάνεις για να προφυλάξεις τον εαυτό σου από τις πίκρες. Φτιάξε το κέικ της διάθεσής σου και πειραματίσου για αλλαγή με τα υλικά. Φρουκτόζη, έμπνευση και νέες ιδέες. Το αποτέλεσμα μπορεί να σε εκπλήξει.

Τελικά, όπως λέει και η παιδική αλλά παντοτινή μου φίλη Mary Poppins, “a spoon full of sugar helps the medicine go down…”

Kέικ σοκολάτας για σήμερα!

Kέικ με μαύρη ζάχαρη και ρευστή σοκολάτα

ΥΛΙΚΑ

μισό Βιτάμ (προτιμήστε soft light)

4 αυγά

1 φλιτζάνι μαύρη ζάχαρη

1 ποτήρι νερό

7 κ.γλ. κακάο

ενάμισι φλιτζάνι φαρίνα ολικής άλεσης

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το νερό με τη ζάχαρη, το κακάο και το βιτάμ.

Ανακατεύουμε σε σιγανή φωτιά ώσπου να λιώσουν όλα τα υλικά.

Κατεβάζουμε και αφήνουμε το μίγμα να κρυώσει λίγο.

Συνεχίζουμε, ρίχνοντας μέσα τους κρόκους των αυγών, ανακατεύοντας συνεχώς (είναι σημαντικό να μην σβολιάσει).

Γεμίζουμε ένα ποτήρι με το μίγμα και το βάζουμε στη συντήρηση του ψυγείου.

Αμέσως μετά χτυπάμε το ασπράδι από τα αυγά για να κάνουμε μαρέγκα.

Κατόπιν, ρίχνουμε τη μαρέγκα μαζί με τη φαρίνα στο μίγμα της κατσαρόλας με το κακάο. Ανακατεύουμε μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά.

Βάζουμε το μίγμα σε μια υπέροχη φόρμα και ψήνουμε στο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 20 λεπτά με μισή ώρα.

Όταν το κέικ είναι έτοιμο, τρυπάμε σε διάφορα σημεία (με οδοντογλυφίδα) και το περιχύνουμε με το μίγμα που είχαμε βάλει στο ψυγείο.

Μπορείτε να το φάτε ζεστό αλλά και κρύο. Να το μοιραστείτε με φίλους ή να το κρατήσετε αποκλειστικά για σας (το πιο πιθανό). Είναι η ευχάριστη έκπληξη όταν ανοίγετε το ψυγείο γύρω στη μία τη νύχτα. Ακόμα κι αν θέλετε κάτι αλμυρό, σίγουρα σε αυτό θα καταλήξετε.

Η υπολοχαγός Νατάσα, ο Αρτέμης Μάτσας και η διαφήμιση μέσα μου

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Με δυσκολία έκατσα στον υπολογιστή για να γράψω…

Οι σκέψεις πολλές, το άγχος μεγαλώνει και εγώ δεν έχω ιδέα γιατί αυτή η απόλυση μου έχει στοιχίσει τόσο πολύ.

Είναι μεγάλο το κενό και δεν ξέρω πώς να το κλείσω.

Mήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω επάγγελμα; Να ξεχάσω τη διαφήμιση;

Μήπως να κάνω μαθήματα γερμανικών σε παιδάκια; Neinnnn!!!!!! “Mα οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”, μου λέει ο Αρτέμης Μάτσας μέσα μου.

Όχι, Αρτέμη, δεν προδίδω! Ακόμα κι αν με βασανίσεις σαν τη Βουγιουκλάκη στην υπολοχαγό Νατάσα, που μπορεί να ήταν πενταβρώμικη, ταλαιπωρημένη και δεμένη στον τοίχο με χειροπέδες, αλλά δεν πρόδωσε ποτέ το αβυσσαλέο ντεκολτέ του μεταξωτού της νεγκλιζέ, ούτε το eyeliner στο μάτι. Τι κι αν ήταν κατοχή; Τι και αν υποτίθεται ότι την είχαν σπάσει στο ξύλο δέκα Ες-Ες; H υπολοχαγός δεν έκανε εκπτώσεις.  

Έτσι κι εγώ! Η διαφήμιση, διαφήμιση! Με το ντεκολτέ της και το eyeliner της! Εμένα έτσι μου αρέσει!

Ο Αρτέμης ακάθεκτος. “Δεν θεωρείσαι επιτυχημένη, κοπελιά! Πρέπει να το δεχτείς.” Μετά τα 30, χωρίς δουλειά, χωρίς σκυλιά, χωρίς γατιά, χωρίς γκόμενο (α, όχι, αυτός είναι ακόμα εδώ ή τουλάχιστον, έτσι δείχνει).

Τα νεύρα μου, πλέον, χτυπάνε κόκκινο, ο Αρτέμης τρίβει τα χέρια του.

Δεν θα λυγίσω, σκέφτομαι! Άλλωστε είμαι το alter ego της υπολοχαγού. Θα το πολεμήσω. Βάζω το νεγκλιζέ, ε συγνώμη, την ποδιά μαγειρικής και μπαίνω στην κουζίνα. Θα κάνω αυτό που τώρα τελευταία κάνω όλο και πιο συχνά. Θα μαγειρέψω!

Συνταγές που μπερδεύονται μαζί με τις μέρες, το σκοτεινό ουρανό και τη διάθεσή μου. Είναι οι σύμμαχοί μου σε αυτή τη μάχη. Ένας τρόπος να δημιουργώ κάτι που υπάρχει, μυρίζει, τρώγεται και είναι νόστιμο.

Θεέ μου, είναι μια μικρή παρηγοριά όταν τα μάτια της κουζίνας γίνονται κόκκινα. Μια μικρή αίσθηση ζεστασιάς, μια αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται αλλά και ένας τρόπος να πείσω τον εαυτό μου ότι κάποια πράγματα τα ελέγχω ακόμα, ότι η ικανότητά μου να δημιουργώ παραμένει αλώβητη, έστω και για λίγο.

Έστω και αν πρόκειται για μια πετυχημένη μπεσαμέλ.

Τόσο βούτυρο, τόσο αλεύρι, ανακάτεμα και “χάσιμο” στο ρευστό υλικό που σιγά-σιγά παίρνει σχήμα και μορφή. Ρίχνεις το γάλα και καθώς πέφτει, ανακατεύεις τις έννοιες Ες-Ες, τον Αρτέμη, τα γιατί, τα μετά, τα πώς… και…έτοιμη η μπεσαμέλ!

Και όλα είναι λευκά, όμορφα και μοσχομυρίζουν, καθώς η μπεσαμέλ αγκαλιάζει τα λαζάνια και πέφτουν μαζί για ύπνο στο φούρνο.

Σςςςςς!! Ηρεμία και υπέροχες μυρωδιές… οι έννοιες μου κοιμούνται και αυτές, έστω μέχρι να ψηθούν τα λαζάνια.

Βλέπω λίγο φως στο τούνελ… είναι το φωτάκι από το φούρνο.

Ο Αρτέμης εξαφανίστηκε, η υπολοχαγός πήρε παράσημο, η μάχη για σήμερα τουλάχιστον, τελείωσε.

Κάτι καλό θα συμβεί. Ίσως αν στείλω εκείνο το βιογραφικό στην εταιρία με το ίντερνετ;

Λίγο βιογραφικό, συγκέντρωση των best of από τις δουλειές μου, λίγο να γράψω ένα cover letter, ανακατεύω και … έτοιμη η συνταγή επαναφοράς της τσουρουφλισμένης, από τον προδότη-μέσα μου, αυτοπεποίθησής μου.

Λαζάνια

ΥΛΙΚΑ

1 πακέτο λαζάνια (που δεν χρειάζονται βράσιμο)

1 κιλό μοτσαρέλα κομμένη σε λεπτές φέτες

3 κ.σ. ελαιόλαδο

2/3 φλιτζ. τριμμένη παρμεζάνα

2κ.σ. βούτυρο κομμένο σε μικρά κομματάκια

έτοιμη σάλτσα ντομάτας της αρεσκείας σας (βιολογική κατά προτίμηση)

μπεσαμέλ:

3 κ.σ. βούτυρο

3 φλιτζ. γάλα ζεστό

5 κ.σ. αλεύρι

αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο (προαιρετικά)

σάλτσα ντομάτας (αν επιμένετε να την φτιάξετε με τα χεράκια σας):

750 γρ. ντοματάκια κονσέρβας

4 κ.σ. ελαιόλαδο

1 σκελίδα σκόρδου ψιλοκομμένη

1 μικρό κρεμμύδι

1 κ.γ. ζάχαρη

2 κ.σ. μαϊντανό ή βασιλικό (διαλέγετε και παίρνετε)

λίγη γλυκιά πάπρικα

αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Μπεσαμέλ: Ζεσταίνουμε το βούτυρο σε χαμηλή φωτιά σε μια κατσαρόλα και μόλις λειώσει, ρίχνουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε με το σύρμα ώσπου το μίγμα ομογενοποιηθεί.

Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε λίγο λίγο το ζεστό γάλα, ανακατεύοντας συνέχεια.

Ξαναβάζουμε την κατσαρόλα στο μάτι, αλατοπιπερώνουμε, βάζουμε το μοσχοκάρυδο και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε την μπεσαμέλ σε χαμηλή φωτιά ώσπου να πήξει.

Για τη σάλτσα ντομάτας: Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι, προσθέτουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, το σκόρδο, τη ζάχαρη, την πάπρικα, το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύουμε σε χαμηλή φωτιά για 1 λεπτό. Ρίχνουμε τις ντομάτες και σιγοβράζουμε για 10 λεπτά. Μόλις εξατμιστούν τα υγρά και δέσει ελαφρώς, κατεβάζουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε τα μυρωδικά.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Βουτυρώνουμε ένα ταψί και απλώνουμε στον πάτο λίγη μπεσαμέλ. Κρατάμε στην άκρη ένα φλυτζάνι περίπου, που θα απλώσουμε από πάνω στο τέλος.

Ανακατεύουμε την υπόλοιπη μπεσαμέλ με τη σάλτσα ντομάτας.

Απλώνουμε τα λαζάνια έτσι ώστε να καλύπτουν το ένα το άλλο κατά 1 εκ. Ρίχνουμε από πάνω μια στρώση σάλτσα και μια στρώση μοτσαρέλα. Ξαναβάζουμε λαζάνια, σάλτσα, μοτσαρέλα και επαναλαμβάνουμε ώσπου να γεμίσει το ταψί, τελειώνοντας με λαζάνια. Ανακατεύουμε το φλυτζάνι μπεσαμέλ που έχουμε κρατήσει με την παρμεζάνα και απλώνουμε από πάνω.

Πασπαλίζουμε όλη την επιφάνεια με βούτυρο. Σκεπάζουμε το ταψί με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 15 λεπτά. Βγάζουμε το αλουμινόχαρτο και συνεχίζουμε το ψήσιμο ώσπου να ροδοκοκκινίσει, περίπου για 15 λεπτά.

Η συγκεκριμένη συνταγή προτείνεται ανεπιφύλακτα για οποιαδήποτε περίσταση. Έχει “μαγικές” ιδιότητες, ηρεμεί, ανεβάζει τη διάθεση, αρέσει σε όλους  και μία φορά έγινε η μικρή  “αφορμή” για τη δημιουργία ενός έρωτα σε κάποιο italian night.

H πρώτη μέρα στον ΟΑΕΔ

14 Ιανουαρίου 2010

Είμαι πρωτάκι, ανεβαίνω τα σκαλιά του κτιρίου και κάπου πίσω μου νομίζω ότι θα δω τη μαμά μου να με αποχαιρετάει με καθησυχαστικό βλέμμα, ότι όλα θα πάνε καλά και να κάνω ό,τι μου λέει η δασκάλα μου.

Κοιτάζω να δω αν έχω στην τσάντα μου όλα τα απαραίτητα: μολύβια, στιλό, τετράδια, δικαιολογητικά από το ΙΚΑ, βεβαίωση απόλυσης...

Στέκομαι στην ουρά για το 4ο γραφείο. Κοιτάζω δίπλα μου, μπροστά μου. Άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, μία μεσόκοπη γυναίκα κουρασμένη από όλους και όλα, νεαροί, μία κοπέλα που μου μοιάζει και κοιτάζει και αυτή γύρω της, σαν χαμένη.

Μου πιάνει κουβέντα ο νεαρός, πίσω μου. Είναι κρυωμένος με πυρετό αλλά έπρεπε να έρθει, να τον “γράψουν”, να μπει επισήμως στα τεφτέρια της ανεργίας, να παίρνει το επίδομα και να βρει, ίσως, μια δουλειά.

“Έχω συνηθίσει” μου λέει. “Όλο αυτό γίνεται. Μου βρίσκουν δουλειά και μετά με απολύουν. Είναι οι συμβάσεις τέτοιες”.

Σκέφτομαι ότι εγώ δεν είχα υπογράψει καμία τέτοια σύμβαση.

Τα είχα κάνει όλα σωστά. Σπούδασα, γύρισα, βρήκα τη δουλειά που ήθελα και δούλεψα. Δεν συμβιβάστηκα. Δεν πήγα στο δημόσιο. Δούλεψα πολύ. Ξενύχτησα πολλές φορές στη δουλειά για να βρω τη μία ιδέα που θα αγοράσει ο πελάτης, που θα φέρει το λογαριασμό στην εταιρία. Έχω δουλέψει σαββατοκύριακα. Και όλα αυτά για μια δουλειά που αγαπούσα. Για ποια σύμβαση μιλάει;

Είναι η σειρά μου. Η υπάλληλος, μια βαριεστημένη παλιά καραβάνα του δημοσίου, με σουβλερή μύτη και κάτι τεράστια, faux σκουλαρίκια, βγαλμένα από βιντεοταινία του ’80, με κοιτάει για λίγο διερευνητικά, σαν να περνάω από casting για τον “άνεργο της ημέρας”.

Αμέσως με ρωτάει:

- Εσείς; Πού δουλεύατε;

- Στη διαφήμιση!

-  Αααα!! (το βλέμμα της αλλάζει, διακρίνω μια λάμψη για πρώτη φορά). Έχει γίνει χαμός στη διαφήμιση. Να, χτες, μας είχαν έρθει δύο σαν εσάς. Και παίρνατε και καλά λεφτά εσείς! Τι θα κάνετε τώρα; Αναγκαστικά θα συμβιβαστείτε με την κατάσταση. Το επίδομα, ξέρετε, είναι γύρω στα 455 Ευρώ το μήνα.

Την κοιτάζω σαν υπνωτισμένη και ξαφνικά…κοτόσουπα!

Είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου. Σήμερα θα κάνω κοτόσουπα.

Μια κότα λιγότερη.

KΟΤΟΣΟΥΠΑ
ΥΛΙΚΑ 

1 κοτόπουλο (καθαρισμένο από εντόσθια ή οτιδήποτε άλλο “ενοχλητικό)

10 φλιτζάνια περίπου κρύο νερό

1 κρεμμύδι κομμένο στη μέση

2 καρότα κομμένα στη μέση

3 πατάτες κομμένες στα τέσσερα

3 κοτσάνια σέλινο με φύλλα

1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο

φρεσκοτριμμένο πιπέρι

αλάτι

1 μεγάλο φλυτζάνι ρύζι για σούπα

2 αβγά

1 λεμόνι 

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Πλένουμε το κοτόπουλο και το βάζουμε σε μια μεγάλη κατσαρόλα.
Προσθέτουμε το νερό και αφήνουμε το κοτόπουλο να βράσει.
Μόλις πάρει βράση, αδειάζουμε το πρώτο νερό.
Ξαναγεμίζουμε με ζεστό νερό (που έχουμε ήδη βράσει).
Αφήνουμε να πάρει πάλι βράση, χαμηλώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε το κρεμμύδι. Αφαιρούμε  τον αφρό λίγο-λίγο.
Μετά προσθέτουμε και τα υπόλοιπα υλικά και βράζουμε για αρκετή ώρα.
Όταν μαλακώσει το κοτόπουλο, αφαιρούμε όλα τα υλικά, αφήνουμε μόνο το ζουμί.
Προσθέτουμε το ρύζι.
Το αφήνουμε να βράσει για ένα τέταρτο περίπου.
Σε μπολ χτυπάμε πρώτα τα ασπράδια και μετά ξεχωριστά τους κρόκους από τα αυγά. Τα κάνουμε ένα μίγμα και μετά, συνεχίζοντας να χτυπάμε, (είναι πιο εύκολο από όσο ακούγεται) προσθέτουμε και το χυμό του λεμονιού, για να γίνει το αβγολέμονο.
Στο ίδιο μπολ προσθέτουμε μια κουτάλα ζουμί από τη σούπα και ανακατεύουμε καλά.
Αβγοκόβουμε τη σούπα, ρίχνοντας λίγο-λίγο το αβγολέμονο. Κουνάμε ελαφρώς την κατσαρόλα για να μην μας κόψει και να πάει παντού.

Η σούπα μας είναι έτοιμη. Το κοτόπουλο και τα λαχανικά σερβίρονται ξεχωριστά σε πιατέλα με ελαιόλαδο και λεμόνι, αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Ιδανικό φαγητό για κρύες μέρες, αλλά κυρίως για πληγωμένους εγωισμούς. Κάνει θαύματα σε μελανιασμένα εγώ, αγκαλιάζοντας καθησυχαστικά κάθε “πρωτάκι” που κρύβουμε μέσα μας.

Let the blog begin.

3 Μαϊου 2011

Η μέρα που αποφάσισα να πετάξω… παλιές συμπεριφορές, παλιά αντικείμενα, φωτογραφίες, αρχεία στον υπολογιστή και άλλα βαρίδια που με τραβάνε στο παρελθόν.

Η μέρα που αποφάσισα να ξεκινήσω το blog μου. Συνταγές και ημερολόγιο για τη ζωή μετά.

Μετά την απόλυση, μετά το χωρισμό, μετά από ώρες στην κουζίνα, μετά από νόστιμα και λιγότερo νόστιμα φαγητά, μετά από ώρες γραφής, μετά από ώρες σκέψης και αγωνίας, μετά τη βουτιά στα πολύ βαθιά, μετά… από ένα χρόνο και 3 μήνες.

Αποφασίζω να βγω στην επιφάνεια, να πάρω βαθιά ανάσα και να μοιραστώ τα εύκολα και τα δύσκολα, τις αγωνίες και τις σκέψεις, τα αστεία και τα σοβαρά, τις συνταγές που πετυχαίνουν πάντα και σου θυμίζουν ότι η χαρά βρίσκεται στα μικρά και στα απλά.

Ανάλαφρα, λοιπόν, τιραμισού για σήμερα. Let’s fly, Let’s blog!

Tiramisu

YΛΙΚΑ

• 300 γρ. μπισκότα σαβαγιάρ
• 500 γρ. μασκαρπόνε
• 200 γρ. ζάχαρη άχνη
• 4 ασπράδια αβγών
• 4 κρόκοι αβγών
• 500 γρ. γάλα
• 1 φλ. εσπρέσο ( ή 1 φλ. νεσκαφέ)
• 150 γρ. κονιάκ
• κακάο σε σκόνη

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σπάμε τα αυγά και χωρίζουμε τους κρόκους από τα ασπράδια. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τους κρόκους με την άχνη και το τυρί μασκαρπόνε.Ανακατεύουμε να ομογενοποιηθεί το μίγμα. Ρίχνουμε τα ασπράδια στο μπολ του μίξερ και τα χτυπάμε σε δυνατή ταχύτητα, για να γίνουν μια σφιχτή μαρέγκα. Με απαλές κινήσεις ενώνουμε την μαρέγκα με το μείγμα των κρόκων.
Στη συνέχεια φτιάχνουμε το μίγμα για τα μπισκότα. Ζεσταίνουμε το γάλα. Όταν γίνει γίνει χλιαρό, του προσθέτουμε ζεστό τον καφέ και το κονιάκ. Βουτάμε στιγμιαία τα μπισκότα σαβαγιάρ στον καφέ, γιατί δεν θέλουμε να λιώσουν.  Τα στρώνουμε εναλλάξ με την κρέμα σε ένα γυάλινο μπολ. Αφήνουμε το γλυκό στο ψυγείο για 2 ώρες τουλάχιστον και πριν το σερβίρουμε το πασπαλίζουμε με κακάο.

H μέρα που όλα ξεκίνησαν. Η απόλυση.

Ημέρα 1η. Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2010

"Καλημέρα, μεγειά τα μαλλιά! “Σου πάνε πάρα πολύ τα ίσια, θα μπορούσα να πω ότι είσαι πολύ νόστιμη έτσι.”

Τα καλά λόγια των συναδέλφων και το ζεστό τσουρεκάκι στην άκρη του γραφείου με υποδέχτηκαν την πρώτη εργάσιμη μέρα του χρόνου. Η Δ φρόντιζε πάντα την πρωινή μου διατροφή. Σήμερα με περίμενε τσουρεκάκι. Άλλες φορές κρουασάν βουτύρου ή τις μέρες δίαιτας κουλούρι με σουσάμι.

Έφτιαξα καφέ και συνέχισα να δέχομαι κοπλιμέντα συναδέλφων για τα καινούρια μου μαλλιά.

Ένιωθα καλά. Καλά;; Η Α μπήκε αεράτη στο γραφείο όπως πάντα χαιρετώντας όλους αλλά φιλώντας με για τα χρόνια πολλά.

Ήταν το βλέμμα που δεν το ύψωσε στα μάτια; Ήταν η ιδέα μου;

“Κλειώ μπορείς να έρθεις λίγο στο γραφείο μου;” Tη στιγμή που η Άση Μπήλιου έγραφε για το ζώδιό μου για αλλαγές στην επαγγελματική μου ζωή ίσως και πολύ μεγαλύτερες από αυτές που φανταζόμουν.

Σφίξιμο στο στομάχι και κλείσιμο της πόρτας. Κάτι δεν πήγαινε σίγουρα καλά.

Μέσα σε μια βαβούρα και σε κάποια λεπτά που κράτησαν αιώνες κατάφερα να ακούσω “λυπάμαι πάρα πολύ” “δυστυχώς” “δύσκολα” “η κρίση χτύπησε και τη διαφήμιση”, “χάσαμε τον πελάτη”,  “αύριο να τελειώνει το θέμα”.

Θολά, κεραμίδα, βουρκώνω, άδικο, μούδιασμα, τι μου λες ρε φιλενάδα, το ενοίκιο, ΟΑΕΔ, άνεργη, καλή χρονιά, ρε λες τα άστρα να έχουν δίκιο;, με έφαγε το πράσινο αρκουδάκι που είναι καλό παιδί.

Gamei bear indeed.

Σήμερα το μενού είχε χυλόπιτα.

Xυλόπιτα

• 750 γραμ αλεύρι
• 8 αυγά
• 1 κ.γ μπέικιν πάουντερ
• 1 φλυτζάνι βούτυρο
• 1 κ.γ αλάτι
• 2 φλυτζάνια γάλα

Εκτέλεση

1. Βάζουμε το αλεύρι σε μια λεκάνη και το ανακατεύουμε με το μπέικιν και το αλάτι
2. Ρίχνουμε τα 6 αυγά χτυπημένα, προσθέτουμε λίγο-λίγο το γάλα ανακατεύοντας συνέχεια να γινει χυλός. Κρατάμε λίγο βούτυρο και το άλλο το ρίχνουμε στο χυλό.
3. Αδειάζουμε το μιγμα σε βουτυρωμένο ταψί.  Χτυπάμε τα 2 αυγά και τα ρίχνουμε πάνω από το μίγμα. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά.